Indian 441 1941

Indian Four 441 (ostatnie dwie cyfry numeru wskazują na rok produkcji, 1941). Luksusowy motocykl z czterocylindrowym silnikiem w układzie rzędowym, wywodzącym się z konstrukcji firmy Henderson z lat 20-tych. Motocykl ten był produkowany przez Indiana od roku 1927 aż do 1942, przy czym był nieustannie zmieniamy i udoskonalany. Łącznie zrobiono ich ok. 12 tysięcy.

Silnik: 1265 cm³ (69.9x82.6mm) rzędowy czterocylindrowy, czterosuwowy, z gaźnikiem Scheblera. Moc: 40 KM. Rozrząd: IOE, górny zawór wlotowy, boczny wylotowy. Ręczna trzystopniowa skrzynia biegów, napęd łańcuchem. Przedni i tylny hamulec bębnowy. Wahacz przedni, amortyzator suwakowy z tyłu. Waga: 258 kg, maksymalna prędkość: 160 km/h.

Pierwowzorem modelu Indian Four był czterocylindrowy motocykl firmy Henderson z 1912 (obok). Gdy Henderson został wykupiony przez Schwinna, utworzono nową markę: Ace. Jako Ace, motocykl był produkowany od 1920 do 1924. Indian zakupił markę i urządzenia produkcyjne firmy Ace Motor Corporation pod koniec roku 1926. Produkcję przeniesiono do Springfield.

W 1927 motocykl był sprzedawany jako Ace, w 1928 jako Indian Ace, a w 1929 Indian Ace został zastąpiony modelem Indian Four, będącym jego rozwiniętą, udoskonaloną wersją. Nad jej stworzeniem pracował Arthur O. Lemon, poprzednio główny konstruktor w Ace, po przejęciu tej firmy zatrudniony przez Indiana. Zmienione zostało zawieszenie, użyto typowej dla motocykli Indian amortyzacji przedniego i tylnego koła za pomocą wahacza i resora ćwierćeliptycznego. W 1929 otrzymał wzmocnioną, podwójną ramę wzorowaną na ramie modelu Scout 101 i sztywniejszy wał osadzony na pięciu łożyskach, a nie trzech jak wcześniej w Ace. Mimo że w czasie trwania Wielkiego Kryzysu zapotrzebowanie na duże, luksusowe motocykle było niewielkie, Indian nie tylko kontynuował produkcję modelu Four, lecz również inwestował w jego rozwój. W latach 1936-1937 dokonał przebudowy silnika, tworząc wersję „obróconą do góry nogami”: o ile wcześniejsze (a także późniejsze) wersje modelu Four miały głowice typu IOE (inlet over exhaust) z górnym zaworem wlotowym i bocznym wylotowym, to te z lat 1936-1937 otrzymały głowice EOI, gdzie zawory wlotowe i wylotowe były zamienione. W teorii miało to poprawić osiągi silnika. Rzeczywiście nowy silnik miał większą moc, ale się przegrzewał, a do tego wymagał częstych regulacji. Odbiło się to ujemnie na popularności modelu i nawet wprowadzenie podwójnych gaźników w 1937 nie odwróciło tego trendu. Dlatego też w 1938 Indian powrócił do poprzedniej konfiguracji. W 1940 Four otrzymał charakterystyczne, bardzo głębokie błotniki i suwakowy amortyzator tylnego koła, podobnie jak model Chief. W 1941 18-calowe koła zostały zastąpione 16-calowymi, z balonowymi oponami. Produkcję Four przerwano w 1942, gdy Indian skoncentrował się na modelu Scout, który lepiej nadawał się do celów wojskowych. Choć firma rozważała podjęcie produkcji „Czwórki” po wojnie i przygotowano nawet kilka prototypów, to jednak Indian Four rocznik 42 pozostał ostatnim amerykańskim motocyklem z czterema cylindrami w układzie rzędowym.