NSU MAX 1956

NSU Max z 1956. Chłodzony powietrzem jednocylindrowy górnozaworowy silnik 247 cm³ zaprojektowany przez Alberta Rodera. Moc: 18 KM przy 6750 obr/min. Czterostopniowa nożna skrzynia biegów. Waga pojazdu 155 kg, maksymalna prędkość 133 km/h.

Max to pierwszy motocykl ze słynnej serii NSU, obejmujacej modele: Max, Supermax, Special Max i Sportmax. Został przedstawiony publiczności we wrześniu 1952. Rama, kierownica i zawieszenie tego pojazdu mają wiele wspólnego ze wcześniejszymi modelami Fox i Lux firmy NSU, lecz jego silnik był zupełną nowością.

Autorem tej przełomowej konstrukcji był Albert Roder, główny inżynier NSU. Jego silnik wyposażony był w niezwykły mechanizm rozrządu o nazwie Ultramax. W systemie Ultramax układ rozrządu napędzany jest długimi korbowodami biegnącymi w tunelu po lewej stronie cylindra, stanowiącym jego integralną część. Korbowody połączone były na dole z mimośrodami napędzanymi z wału korbowego, a na górze z mimośrodami napędzającymi wałek rozrządu. W zaworach stosowano sprężyny agrafkowe, a cały mechanizm był całkowicie zasłonięty pokrywą. Silnik był cichy, wydajny, niezawodny i osiągał astronomiczne, jak na tamte czasy, obroty. Był niepokonany w swojej klasie pojemnościowej, skutecznie konkurował nawet z silnikami z klasy wyższej.

W dużej mierze to właśnie talentowi Alberta Rodera NSU zawdzięcza fakt, iż w 1955 firma stała się największym producentem motocykli na świecie. Do NSU należą też rekordy prędkości z lat 1951, 1953, 1954 oraz 1955. W 1952 zbudowano tylko 62 sztuki modelu Max, lecz już w 1953 roczna produkcja osiągnęła poziom 24 tys. sztuk. W 1955 Max został zmodernizowany. Wprowadzono w nim aluminiowe piasty z hamulcami bębnowymi pełnej szerokości i większy zbiornik paliwa, a nazwę modelu zmieniono na Special Max. W tym samym roku firma zaczęła produkcję limitowanej serii modelu wyczynowego Sportmax, a Herman Peter Muller zdobył tytuł mistrza świata w kategorii 250 cm³ na maszynie zbliżonej do modelu zespołu fabrycznego. W następnych latach wielu słynnych zawodników jeździło na tych motocyklach, w tym John Surtees i Mike Hailwood. Sportmax miał silnik o mocy 28 KM przy 9000 obr/min i rozwijał prędkość 200 km/h. W 1956 pojawił się Supermax, będący zwieńczeniem całej serii. Udoskonalono silnik, lecz najbardziej radykalnym zmianom poddano tylne zawieszenie, kopiując rozwiązania wprowadzone wcześniej w terenowym modelu Gelandemax z 1953. Moc silnika zwiększono do 19 KM przy 6500 obr/min. Prędkość maksymalną firma określiła na 127 km/h. Gdy w 1963 ostatni Supermax opuścił fabrykę, był to niemal stutysięczny egzemplarz z serii Max, produkowanej przez jedenaście lat.