Riedel Imme R100 1951

Imme R100 był lekkim motocyklem produkowanym w latach 1948-1951 przez Norberta Riedla. Był to jeden z najodważniejszych projektów tej dekady. Uroda motocykla leży w prostocie konstrukcji; widelec i tylne zawieszenie są jednostronne, silnik osadzony jest w otwartej stalowej ramie rurowej, która służy zarazem za rurę wydechową, a przekroje wszystkich rur są równe – 40mm średnicy. Motocykl wyposażony był w trójstopniową skrzynię biegów bez biegu jałowego. Dwusuwowy jednocylindrowy silnik 99 cm³ o jajowatym kształcie, z głowicą zintegrowaną z cylindrem, pozwalał uzyskać moc 4,4 KM przy 5800 obr/min. Był to bardzo dobry wynik jak na tamte czasy. Koła przednie i tylne były wymienne, montowane do ramy od lewej strony. Do zdjęcia koła wystarczało odkręcenie trzech nakrętek.

Podczas drugiej wojny światowej Norbert Riedel zaprojektował silnik rozruchowy do pierwszych odrzutowych myśliwców Luftwaffe. Ponieważ armia amerykańska potrzebowała tych silników, Amerykanie dostarczyli Riedlowi narzędzia i materiały potrzebne do ich produkcji, umożliwiając mu tym samym pracę nad motocyklem R100. Prototyp był gotowy w lecie 1947. Pojazd musiał być tani, łatwy w budowie, trzeba też było zmierzyć się z problemem braku materiałów; niemieckie huty zostały zniszczone w czasie wojny. To właśnie dlatego w R100 użyto rur tylko o jednej średnicy. W okolicach Bożego Narodzenia 1947 zaczęły się jazdy próbne, po których do projektu dodano jeszcze amortyzator. W 1948 Riedel zarejestrował swoją firmę, Riedel AG, i otworzył zakład w Immestadt w Bawarii. Motocykl otrzymał nazwę „Imme” a że słowo to w języku niemieckim oznacza pszczołę, powstało charakterystyczne uskrzydlone logo. Produkcję rozpoczęto w 1948, lecz w tym pierwszym roku powstało tylko 80 pojazdów. Podstawowa wersja Imme, pozbawiona akumulatora, prędkościomierza i centralnej stopki kosztowała 775 marek. Siodełko dla pasażera oraz koło zapasowe były wyposażeniem dodatkowym. Wszystkie motocykle Imme z tego wczesnego okresu były czerwone. W 1950 powstała lepiej wyposażona wersja „eksportowa”, z akumulatorem, klaksonem, centralną stopką, prędkościomierzem i wygodniejszym siodełkiem, Imme w wersji Export kosztował 850 marek. Był dostępny również w kolorze czarnym i zielonym i miał szparunki, a niektóre elementy były chromowane. W 1950 produkcja osiągnęła poziom 1000 sztuk miesięcznie, do jesieni tego roku udało się już sprzedać 10 tys. egzemplarzy. Było to zgodne z planami kierownictwa firmy, które zakładały niewielką zyskowność, za to dużą sprzedaż. Firma Riedla sprzedawała też swe silniki do pojazdów dla inwalidów budowanych przez Fritza Fenda; zastąpiły w nich stosowane wcześniej silniki Fichtel & Sachs. Jednak mimo dużej sprzedaży firma zaczęła ponosić straty z powodu konieczności wykonywania napraw gwarancyjnych; w motocyklach Imme częste były awarie mechanizmu wolnobiegowego używanego przy rozruchu. Riedel naprawił tę wadę poczynając od wersji zwanej modelem D, jednak zyski ze sprzedaży nadal nie równoważyły kosztów związanych z naprawami gwarancyjnymi i w końcu roku 1950 firma Riedel AG upadła. Riedel chciał powrócić na rynek z nowym, większym motocyklem Imme – w tym czasie opracował swój silnik w wersji 150 cm³ – jednak plany te nie powiodły się i w 1951 produkcja motocykli Imme została ostatecznie zakończona.