Siambretta 1953

Siambretta 125 cm³ z roku 1953. To skuter Lambretta produkowany na licencji przez argentyńską firmę Siam Di Tella (Siam to skrót od Sección Industrial Amasadoras Mecánicas).

Firma została założona w 1911 przez włoskiego imigranta nazwiskiem Torcuato di Tella, i początkowo zajmowała się produkcją maszyn do wyrabiania chleba, masowo kupowanych przez piekarnie w latach 20-tych. Przyjaźń di Telli z Enrique Moskonim, dyrektorem koncernu paliwowego YPF, pomogła mu zdobyć kontrakt na wykonywanie dystrybutorów paliwa. Siam di Tella zaczęła wtedy urastać do rozmiarów jednego z większych argentyńskich producentów.

Zamach stanu w 1930 i towarzyszące mu zawirowania polityczne spowodowały utratę tego kontraktu, w związku z czym di Tella w swej nowej fabryce na południe od Buenos Aires zaczął produkować urządzenia maszynowe i sprzęt gospodarstwa domowego, zwłaszcza lodówki. Wkrótce stał się największą wytwórnią sprzętu AGD w Ameryce Łacińskiej. Od 1935 robił lodówki przemysłowe na licencji Westinghouse'a, a od 1948 – lodówki domowe, reklamowane hasłem la reina del frío, "królowa zimna", których produkcja zaczęła się od poziomu 11 tys. sztuk rocznie w 1948, a doszła do poziomu 70 tys. sztuk w 1958. Firma podjęła też produkcję innych urządzeń domowych, motocykli, a z czasem nawet samochodów. W swym najlepszym okresie, w latach 60-tych, miała 13 fabryk i zatrudniała 9000 osób.

Założyciel firmy zmarł w 1949 i kierownictwo po nim objęli jego synowie, Torcuato i Guido, obaj inżynierowie. W tym samym roku zawarli oni umowę llicencyjną z włoską firmą Lambretta. Najpierw sprowadzili do Argentyny 2000 sztuk Lambretty model A, których nie udało się sprzedać we Włoszech (75 z nich zostało podarowane młodzieżówce partii Juana Perona) potem rozpoczęli produkcję nowego w tym czasie modelu LD. We wczesnych latach 60-tych Siam zaczął produkować model Li/TV Seria 2. Część tych pojazdów trafiła do Chile i Urugwaju. Produkcję Siambretty zakończono w latach 70-tych. Do tej pory sprzedano blisko 200 tysięcy sztuk.

Firma została przejęta przez rząd argentyński w latach 70-tych, a w 80-tych jej fabryki zostały rozprzedane, jako że lokalna produkcja nie mogła konkurować z importem tanich towarów.

Linia montażowa Siambretty