Welocyped "boneshaker" 1869

Welocyped z 1869, typ określany mianem boneshaker ("trzęsacz kości"). Wykonany przez spółkę kowalską Andrew Muir & Co z Manchesteru. Koła: przednie 36 cali, tylne 30 cali, drewniane z drewnianymi piastami, okute.

Welocyped to termin wprowadzony w 1818 przez Nicéphore'a Niépce'a (francuski wynalazca, najbardziej znany jako pionier wczesnej fotografii) na oznaczenie pojazdu jego pomysłu, będącego rozwinięciem konstrukcji Draisa (słynna Laufmachine, "maszyna do biegania"). Pojazd Niépce'a wyróżniał się wprowadzeniem siodełka, którego położenie można było dostosować. Jednak w powszechne użycie termin "welocyped" wszedł blisko 40 lat później, kiedy Pierre Michaux, Pierre Lallement i bracia Olivier opracowali pierwszy pojazd napędzany pedałami. Firma Michaux produkowała swe welocypedy od 1867 do 1870. Początkowo były całe drewniane, potem dodano żelazne obręcze na kołach i hamulec na tylnym kole. Jazda na okutych drewnianych kołach po ulicach wykładanych "kocimi łbami" była tak niewygodna, że welocypedy zyskały sobie przydomek "boneshakers". Jednak stały się bardzo popularne wśród zamożnych młodych ludzi, którzy mogli sobie na nie pozwolić. W wielkich miastach pojawiły się nawet hale z torami do jazdy welocypedami. W czasie trwania tej mody mniejsi wytwórcy często je kopiowali. Później, w latach 70-tych, welocypedy zostały stopniowo wyparte przez bicykle zwane "penny-farthing" (z przednim kołem większym, tylnym mniejszym).