Junak B20 1962

Junak B20, trójkołowa wersja transportowa oparta na modelu Junak M10, produkowana w latach 1960-1965. Powstało ok. około 2,5 tys. egzemplarzy, z których 153 zostały przeznaczone na eksport. Bardzo niewiele egzemplarzy B20 zostało zachowanych. Więcej na temat historii marki Junak; patrz Junak M07 1958.

„Powołane do życia biuro konstrukcyjne przy Szczecińskiej Fabryce Motocykli w 1958 roku rozpoczęło opracowanie nie tylko modyfikacji modelu podstawowego, ale również poszukiwanie rozwiązań zastosowania produkowanych dotychczas elementów do pojazdów bardziej użytkowych. Jednym z pomysłów dla niewielkich przedsiębiorstw na mały i relatywnie tani pojazd dostawczy było stworzenie trójkołowca, który miał spełniać wymogi transportu towaru. Niemal w tym samym roku na fabrycznym pokazie zaprezentowano dwie opcje konstrukcyjne trójkołowców dostawczych. Jedna z nich miała skrzynię ładunkową opartą na dwu kołach tylnych (B20), druga przewidywała montowanie skrzyni nad przednimi kołami (B21). Obydwa prototypy motocykli, jeśli w ogóle w przypadku trójkołowca można mówić o motocyklu, bazowały na wytwarzanych elementach modelu M07. B20 stanowił naturalną wersję trójkołową bazującą na całości konstrukcji motocykla pozbawionego w tym przypadku wahacza tylnego koła i błotnika. Zamiast zawieszenia tylnego koła dokręcono skrzynię ładunkową z dwoma niezależnie resorowanymi kołami o średnicy 12". Wahaczowo zawieszone koła tyłu ze wspólnym resorem piórowym otrzymały hamulec, który na postoju można było zabezpieczyć zapadką, co dawało pewność, że ważący kilkaset kilogramów pojazd nie stoczy się na pochyłości terenu. Ładowność rzędu 300 kg przy masie własnej trójkołowca 320 kg dawała przesłanki, że B20 będzie atrakcyjnym pojazdem dla drobnych wytwórców, rolników czy też pracowników poczty - późniejszego odbiorcy seryjnych B20. Skrzynia ładunkowa o wymiarach 1260 x 1360 mm i wysokości burt 300 mm miała możliwość otwierania tylnej ściany. Dodatkowo dla ochrony ładunku wykonano plandekę opierającą się na czterech wspornikach i napinaną sznurkiem. Tak wykonany pojazd w wersji produkcyjnej, od 1960 roku na podzespołach M10, osiągał prędkość maksymalną 75 km/godz., co dawało zużycie paliwa w granicach 5,7 l/100 km.” cytat z artykułu Tomasza Tomaszewskiego w „Świecie motocykli” 2003.