Triumph

Firma powstała w 1885, gdy w Coventry osiedlił się niemiecki imigrant Siegfried Bettmann, pochodzący z Norymbergi. Dwudziestoletni Bettmann założył w Londynie spółkę S. Bettmann & Co. Import Export Agency. Początkowo zajmował się kupowaniem rowerów i sprzedawaniem ich pod własną marką. Importował też niemieckie maszyny do szycia. W 1886 Bethmann przemianował swą firmę na Triumph Cycle Company. Rok później zmienił nazwę na New Triumph Co. Ltd. I przyjął wspólnika, Moritza Schulte, także pochodzącego z Norymbergi. Schulte nakłonił Bettmanna by rozwinął własną produkcję. W 1888 Bettmann za pieniądze pożyczone od rodziny własnej oraz Schultego kupił zakład w Coventry. Pierwsze własne rowery marki Triumph powstały w 1889. W 1896 Triumph otworzył filię w Norymberdze, również produkującą rowery. W 1898 firma zdecydowała się zająć produkcją motocykli; ich pierwszy pojazd z belgijskim silnikiem Minerva powstał w 1902. W 1903, po sprzedaniu 500 sztuk, produkcję motocykli rozpoczęto również w niemieckim oddziale. W pierwszych latach Triumph kopiował rozwiązania innych producentów, dopiero w 1904 zaczął własne prace projektowe, a w 1905 wprowadził na rynek pierwszy prawdziwie własny motocykl. Do końca roku sprzedano już 250 sztuk. W 1907 firma otworzyła większą fabrykę, zdolną budować do 1000 motocykli rocznie. W starszym zakładzie wdrożono produkcję tańszego modelu Gloria. Aby odróżnić motocykle produkowane w Coventry i w Norymberdze, te ostatnie zaczęto sprzedawać pod nazwą Orial. Okazało się jednak że istniała już francuska marka Orial, w końcu więc otrzymały nazwę TWN, od Triumph Werke Nürnberg.

Pierwsza wojna oznaczała wzrost popytu na motocykle. Triumph dotarczył armii brytyjskiej i jej sojusznikom ponad 30 tys. sztuk, w tym Model H Roadster zwany „Trusty Triumph”, często wskazywany jako pierwszy nowoczesny motocykl. Po wojnie Bettman i Schulte mieli inne wizje dalszego rozwoju; Schulte chciał przejść do produkcji samochodów i ostatecznie rozstał się z firmą. Jednak w latach 20-tych Triumph przejął wytwórnię w Coventry należącą poprzednio do Hillmana i w 1923 wypuścił na rynek automobil pod szyldem Triumph Motor Company. W połowie dekady Triumph stał się jednym z poważniejszych producentów motocykli i samochodów w Wielkiej Brytanii. W 1929, z początkiem Wielkiego Kryzysu Triumph sprzedał swój niemiecki oddział jako odrębną firmę; później połączyła się ona z firmą Adler, a motocykle marki TWN produkowane były w norymberskiej wytwórni aż do 1957.

Brytyjski Triumph nadal walczył z kryzysem, i w 1932 zmuszony był sprzedać swój dział rowerowy firmie Raleigh. Z powodu problemów finansowych Bettmanna zmuszono do odejścia z kierowniczego stanowiska; przeszedł na emeryturę w 1933. W 1936 dwa działy firmy, motocyklowy i samochodowy, rozdzieliły się. Dział samochodowy upadł w 1939 i został wykupiony przez Standard Motor Company. Dział motocyklowy okazał się zyskowniejszy.

W 1936 kupił go Jack Sangster, właściciel konkurencyjnej firmy Ariel. Natychmiast część maszyn zaczął eksportować do USA; od tej pory amerykański rynek stał się dla firmy Triumph najważniejszym zagranicznym odbiorcą. Sangster przemianował firmę na Triumph Engineering Co Ltd. I na kluczowych stanowiskach umieścił byłych pracowników firmy Ariel, włącznie z głównym konstruktorem, Edwardem Turnerem. To on zaprojektował model 5T Triumph Speed Twin o pojemności 500 cm3, motocykl z 1937, który stał się wzorem dla wszystkich dwucylindrowych modeli Triumpha aż do lat 80-tych. Do drugiej wojny światowej motocykle Triumph były produkowane w Coventry. Po nalotach, w których zburzone zostało niemal całe miasto, ocalałe maszyny i wyposażenie przeniesiono do Meriden, West Midlands, gdzie w 1942 Triumph otworzył swą nową fabrykę. Po wojnie Triumph kontynuował produkcję modeli Speed Twin i Tiger 100, a wkrótce pod kierownictwem Turnera zaczął wprowadzać nowe.

Należał do nich słynny Thunderbird (praprzodek TR6SS) i równie słynny Belleville. Niemal 70% powojennej produkcji Triumpha trafiało na rynek amerykański. Wielką popularność tej marce przyniósł występ Marlona Brando w filmie Dziki, w którym jeździł Thunderbirdem 6T. W 1951 Sangster sprzedał swą firmę rywalom, Birmingham Small Arms Company. Od tej pory Sangster był członkiem zarządu BSA, a w 1956 stał się nawet jego przewodniczącym.

Po zjednoczeniu obie marki motocykli, Triumph i BSA, nadal konkurowały na rynku. Lata 60-te były dla nich udane aż do samego końca; w 1969 Malcolm Uphil na seryjnie produkowanym Bonneville wygrał Isle of Man Production TT, osiągając średnią prędkość przejazdu 161 km/h. Na początku lat 70-tych brytyjskie firmy zaczęły jednak przegrywać z japońskimi producentami. BSA popadło w kłopoty finansowe i zostało przejęte przez koncern Manganese Bronze Holdings, którego własnością były już firmy Norton, AJS, Matchless, Francis-Barnett, James-Velocette i Villiers. W 1972 nowy właściciel powołał do istnienia firmę Norton Villiers Triumph (NVT). Fabryka w Meriden działała jeszcze do lat 80-tych.