SHL M04 "kielecka"

SHL M04 "kielecki", zbudowany w latach 1949-1951, przed przeniesieniem produkcji do warszawskiego WFM. Silnik: S01 z PZL Psie Pole pod Wrocławiem, dwusuwowy jednocylindrowy 123cm³. Moc 4 KM przy 4250 obr/min. Trójstopniowa skrzynia biegów, nożna. Prądnica 6V. Brak akumulatora, elektrycznego klaksonu i światła stopu. Zawieszenie przednie: widelec trapezowy tłoczony z blachy stalowej, jedna sprężyna i amortyzator cierny. Zawieszenie tylne: sztywne. Waga ok. 80 kg, prędkość maksymalna 67 km/h, zużycie paliwa ok. 2,8l/100 km.

Produkcję motocykli SHL wznowiono krótko po wojnie, w 1947. Ich montaż powierzono Państwowym Zakładom Samochodowym nr 2 przy ul. Mińskiej w Warszawie. Na początku wykorzystywano zachowane z lat przedwojennych podzespoły. W pierwszych egzemplarzach montowano oryginalne silniki DKW, potem jednostką napędową został silnik S01 o pojemności 123 cm³, zaprojektowany dla motocykla Sokół 125 i wytwarzany we Wrocławiu. Części wystarczyło na zmontowanie 203 sztuk motocykli, które otrzymały oznaczenie SHL 125 M02 (M02 miało oznaczać model drugi, podczas gdy modelem pierwszym - M01 - był Sokół 125). W tym czasie Huta Ludwików, która 15 listopada 1948 została przemianowana na Kieleckie Zakłady Wyrobów Metalowych, starała się o przywrócenie produkcji motocykli SHL w ich macierzystym zakładzie. Kiedy więc warszawskie zakłady zajęły się montażem Sokołów, kieleckim powierzono markę SHL. w 1948 rozpoczęła się tam produkcja modelu SHL M03, już tylko w niewielkim stopniu opartego na przedwojennych zapasach. Powstało go ok. 350 sztuk. Główna rożnica między ówczesnymi motocyklami SHL a Sokołami polegała na budowie ramy; rama SHL była zmodyfikowaną wersją ramy przedwojennej, budowano ją z ceowników łączonych nitami, podczas gdy rama Sokoła była robiona z importowanych rur bezszwowych. Silnik w obu motocyklach był ten sam, a z czasem starano się zunifikować jak najwięcej innych podzespołów, dla zmniejszenia kosztów produkcji. W wyniku tych starań powstał kolejny model, SHL 125-U48 (U oznaczało unifikację, a 48 - rok powstania tej wersji). W kolejnym roku dokonano zmian w konstrukcji motocykla, przede wszystkim wzmocniono ramę. Ta wersja z 1949 otrzymała nazwę SHL 125-M04. W 1950 zakończono produkcję Sokoła, bo w porównaniu z SHL była nieopłacalna. I tak M04 został jedynym modelem na rynku. Wytwarzano go w Kielcach do końca 1951. Łącznie zbudowano tam 18,5 tys. tych motocykli. Potem władze zdecydowały się całą produkcję motocykli przenieść do jednego ośrodka, którym stały się niegdysiejsze Państwowe Zakłady Samochodowe w Warszawie, teraz przemianowane na Warszawską Fabrykę Motocykli. Produkcję silników również tam przeniesiono. Do czerwca 1954 w WFM zbudowano około 27 tys. sztuk SHL M04. Potem zastąpił go model M05, z nowocześniejszym przednim zawieszeniem, którego do początku roku 1955 zbudowano 12,5 tys. sztuk. W 1955 WFM zdecydowało się zrezygnować z marki SHL i zaczęło produkować motocykle z własnym logo.